Creatieveling Liudmyla woont sinds kort in Den Haag
Dit is het verhaal van Liudmyla, die na de Russische invasie Oekraïne ontvluchtte. Ze is architect en woont nu in Benoordenhout met haar dochter. Nu de oorlog in Oekraïne spijtig genoeg aan lijkt te houden, heeft ze zich aangemeld bij Samen Hier om gekoppeld te worden aan een groepje Nederlandse buurtbewoners.
“Ik ben geboren in Kharkiv, waar ik afstudeerde in architectuur. Kort daarna verhuisde ik voor werk naar Kiev. Daar kocht ik een appartement en werd mijn dochter Ksenia geboren. Hier woonden we tot de oorlog uitbrak.
Op 24 februari werd ik om 4 uur ’s nachts wakker van de explosies. Het was een complete chaos. Het enige waar ik op dat moment aan kon denken was hoe ik mijn dochter kon beschermen. En het enige dat in mijn macht lag, was haar daar weg te halen. Dus hebben we de beslissing genomen om te vertrekken.
“Toen we bij het treinstation stonden, had ik het gevoel dat we nooit meer terug zouden komen.”
Onze reis naar Nederland begon met een bericht op Facebook van een Nederlandse man (die later onze gastheer en goede vriend werd). Hij kwam ons ophalen van het treinstation in Berlijn en reed naar Nederland. Mijn persoonlijke band met Nederland ontstond tijdens mijn studie, toen ik de Nederlandse architectuur leerde kennen. Ik voelde me verbonden met de filosofie en kijk op de wereld die hieruit sprak. De buitenkant van gebouwen is namelijk een weerspiegeling van de lokale cultuur.
“Mijn favoriete gebouwen zijn de bibliotheek van de Technische Universiteit Delft, het Maritiem- en Juttersmuseum op Texel en het stadhuis van Den Haag. Ik vind het geweldig hoe de architectuur van verschillende periodes en stijlen in Nederland wordt gecombineerd, het is heel uniek.”
De eerste maand woonden we bij ons gastgezin, maar toen we beseften dat de oorlog niet snel zou eindigen, verhuisden we naar de opvanglocatie in Benoordenhout. Ik hou van waar ik woon: het is vlakbij het Haagse Bos, waar ik vaak kom wandelen, en mijn dochter kan makkelijk naar school fietsen. Ksenia studeert op afstand verder op haar school in Kiev en gaat ook in Den Haag naar school. Ik ben tevreden over de kwaliteit van het onderwijs.
Als ik de Oekraïense en Nederlandse culturen vergelijk, zie ik overeenkomsten in taal en in historische gebeurtenissen. Zo heeft de Nederlandse stad Anna Paulowna bijvoorbeeld Slavische wortels. Wel denk ik dat Nederlanders iets terughoudender zijn. Ze zijn praktisch en plannen graag alles van tevoren. In mijn cultuur laten we ons meer leiden door emoties. We kunnen spontaan samenkomen voor het avondeten of bij een vriend langsgaan. Ik bewonder de Nederlandse ‘work-life balance’. Voor ons maakt het niet uit dat de werkdag erop zit, je bent nog steeds berichten aan het beantwoorden of je denkt aan je werk. Hier werken mensen tijdens werktijd en de rest van de tijd is voor jezelf en je gezin.
“Ik zie een gezonde ‘work-life balance’. Weekenden zijn voor het gezin.”
Als ik nadenk over de toekomst, wil ik afstand nemen van het architectuur vak. Mijn interesses liggen meer bij design, fotografie of het helpen van mensen. Toen ik hier aankwam bevond ik me in een situatie waarin ik me een hulpeloos kind voelde, en op dat moment hielpen mensen me om weer op de been te komen. Nu voel ik me krachtig genoeg om terug te geven. Ik zie dat mijn dochter het afgelopen jaar veel volwassener is geworden. Ze denkt erover na om advocaat of dokter te worden, beide natuurlijk moeilijke en serieuze loopbanen, maar er is nog tijd om te beslissen.
Ik zou graag lokale mensen in Den Haag ontmoeten met wie ik Nederlands en Engels kan oefenen, wandelen, fietsen en meer over het land kan leren. Een mens kan immers niet in zijn eentje bestaan. We zijn sociale wezens, die moeten verbinden, communiceren en ergens bij willen horen. Het is belangrijk dat nieuwkomers zich onderdeel voelen van de samenleving. En ze brengen ervaringen mee en hebben iets te delen: hun cultuur, met kennis die het gastvrije land zou kunnen verrijken.”