De geur van Sjam
Interview door Yora Veerkamp
Khadije, haar nostalgie en verlangen naar Damascus zijn de inspiratiebron van haar toekomstdroom: het liefst zou zij, in haar eigen restaurant, de sferen en impressie van het Damascus zoals zij die beleefde naar Nederland willen halen, zodat gasten zich hier tegoed kunnen doen aan de dingen die zij zich zo fijn herinnert. “ik zou mijn restaurant ‘de geur van Sjam (Damascus)’ noemen”.
Net als veel statushouders is Khadije toekomstgericht en op zoek naar een hartelijk sociaal netwerk waarmee zij graag de Nederlandse taal en cultuur zou ontdekken. Ik sprak Khadije vorige week bij haar thuis aan de rand van Rotterdam Zuid. Ondanks dat wij in dezelfde stad wonen, deed ik toch een uur over mijn reis. Zo blijkt maar weer hoe groot Rotterdam eigenlijk is, en dat het toch een beste klus kan zijn om in onze stad te navigeren. In Rotterdam, waar ze inmiddels een jaar woont met haar vijf kinderen en echtgenoot Taha, wil Khadije van alles doen en zien. Met een Welkom Groep zou ze graag de Euromast bezoeken, en de kinderen willen bijvoorbeeld heel graag naar Blijdorp.
“In Syrië ging ik vaak naar het park of een restaurant, vooral buitenactiviteiten of zelfs familiereizen naar mooie plekken in Syrië, bijvoorbeeld naar het strand,” zegt Khadije. ‘’Ik hou van het strand, en zou graag het strand in Nederland gaan zien.’’
Haar vrienden zouden haar omschrijven als ‘sociaal’, ‘vrolijk’, ‘actief’ en ‘geduldig’’. ’Ik heb heel veel familieleden en vrienden, die elkaar altijd helpen. In Libanon had ik ook de buren die heel veel van me houden, ik heb nog steeds contact met hen.’’ En toch, ondanks haar sociale aard is het voor Khadije nog best lastig om Nederlandse vrienden te maken. In Libanon, waar ze 5 jaar woonde, ging het Khadije gemakkelijker af: daar had zij contacten, via familie, die haar ook aan een baan in een keuken konden helpen. Omdat Libanon een buurland is, en er dezelfde taal wordt gesproken, is zo’n netwerk toegankelijker. Je zou de vergelijking kunnen maken met de verhuizing naar Antwerpen voor een Nederlander: men spreekt dezelfde taal en cultuurverschillen zijn kleiner.
De sfeer van Damascus
Voordat Khadije naar Nederland kwam werkte ze tien jaar als kok in Damascus, en daarna nog vijf jaar in Libanon. In eerste instantie zegt ze bescheiden dat haar droom is om als kok in een restaurant of cateringbedrijf aan de slag te gaan, maar als ik doorvraag naar waar zij zichzelf het allerliefst zou willen zien over 5 jaar blijkt dat ze een heel mooi plan voor ogen heeft: “De eerste 3 jaar de taal leren en een netwerk maken, zodat ik mijn project kan uitvoeren: kok worden. Maar mijn grootste droom is om restaurant-eigenaresse te zijn, maar in een restaurant werken zou ik ook heel leuk vinden. Met een veelzeggende blik in haar ogen vertelt ze over Damascus:
“Alle herinneringen die ik heb bewaard van Damascus zijn mooi. Elke straat is mooi, de traditionele winkels zijn mooi, de restaurants, het lekkere eten. Alles is van ‘s ochtends tot ‘s nachts open. En dat allemaal in een straat van een kilometer lang, waar je alles kan vinden! Het is heel gezellig.’’
Ondertussen komt haar man Taha met jongste zoontje Wajid binnen die nieuwsgierig kijken wat we aan het doen zijn. Ik vraag wat ze van Nederlands eten vinden. “ik heb een kok thuis dus ik hoef geen andere dingen te proberen,’’ zegt Taha lachend. Khadije: “Gisteren heb ik gevulde aubergine gemaakt (Makdoes), die kan je dan bewaren voor de winter: paprika, walnoten, olijfolie, en het is pittig, je mag het proberen!’’ Taha: “maar we zouden graag eens uitgenodigd worden om bij iemand te eten.”
Zoals gewoonlijk bij Syriërs eindigde dit in een uitgebreide lunch. Als de sfeer en het heerlijke eten tijdens de lunch een indicatie zijn van haar toekomstige restaurant, dan hoop ik daar ooit te mogen dineren!
Heb jij ook een passie voor koken? Of ben je nieuwsgierig naar de sfeer van Damascus, Syrische gastvrijheid en Syrisch eten? Zou jij graag iemand wegwijs maken in jouw stad? Meld je dan samen met je vrienden aan op www.samenhier.nl/aanmelden
