De drempel over, verschillen overwinnen brengt je dichter bij elkaar
Geschreven door: Patrick van Wersch
Bij het horen van de Arabische kindermuziek die via de tv de woonkamer vult, voelt Femke opeens de drang om te dansen. Binnen no time gaat ze met de hele familie Abdulmajid los op de beat, zelfs de normaal zo stoere Tamer van 8. Bij het afscheid zegt vader Anis tegen Femke dat dit Suikerfeest voelde zoals vroeger, toen de familie nog in Damascus woonde, de hoofdstad van Syrië. De Rotterdamse glundert. Dit was precies wat Samen Hier Groep ‘Samen Groos’ nodig had.
Ongeveer een jaar geleden kwamen negen drukbezette dertigers uit Rotterdam bij elkaar om een Welkom Groep te vormen. Het verbindende verlangen: tijd vrijmaken om van betekenis te zijn voor een ander. Ze werden gematcht met het gezin van Anis en Houda en hun zes kinderen. Bij de eerste ontmoeting was een tolk aanwezig. Toen hij een korte vertaling gaf van een vrij lang verhaal van Anis flapte Femke (37) eruit: “Hey, hij zei veel meer”. Het typeert haar; vrijgevochten en recht voor zijn raap.
De freelance content marketeer reist veel en vond het daarom prettig om onderdeel uit te maken van een grote groep. “Als ik er dan een maand niet ben kunnen de anderen dat opvangen.” Van reizen is dit jaar helaas weinig sprake. Corona zorgde er ook voor dat de energie bij Samen Groos er na een enthousiast begin een beetje uitging. Het Suikerfeest bij het gezin thuis voelde daarom als een nieuw begin. “Het was echt een feest, een ontlading”, vertelt Femke. “Vanaf toen ben ik weer persoonlijk langsgegaan.”
Muziek en dans spelen een belangrijke rol in Femke’s leven. Ze doet Zuid-Amerikaanse dans en deelt haar passie graag met anderen. Met Mo van 12, bijvoorbeeld. Hij zit in een rolstoel maar doet net zo hard mee als zijn broers en zussen. Vooral de tropische hits van YouTube-ster ‘Tante Rita’ doen het goed. Hij probeert dan op te staan en met wat hulp lukt dat ook. “Als ik Anis mee zie doen met Mo, raakt me dat. Dan verdwijnt even die ellende, althans zo stel ik me dat voor.”
Anis en Houda zijn open over wat er met hun zoon is gebeurd. Vier jaar geleden, in Damascus, ging er een bom af vlakbij waar Mo aan het buitenspelen was. Een rondvliegende deur kwam terecht op zijn hoofd en hij lag daarna drie maanden in coma. Zoals Femke het heeft begrepen, is er toen een onherstelbare medische fout gemaakt waardoor Mo rolstoel gebonden is geraakt. “Natuurlijk kan ik me geen voorstelling maken van hoe hij zich voelt”, zegt Femke. “Maar ik zie wel dat het een slimme jongen is die zich lastig kan uiten met woorden. Met dans en sport – Mo voetbalt graag, – lukt hem dat wel.”
Femke was een keer op bezoek op de dag dat Houda’s zus trouwde in Libanon. Het gesprek ging al snel over trouwen en tradities, maar dus ook over Femke, over dat zij niet getrouwd is en geen kinderen heeft. Dit vond het gezin bijzonder en het leidde tot een emotioneel gesprek. “Ik leid verre van een traditioneel leven en worstel soms ook met de vraag waar ik gelukkig van word en hoe het bijvoorbeeld hoort. Het deed me echt wat dat zij dat als ‘niet normaal’ bestempelden.” Ook Anis’ afkeuring van homoseksualiteit kwam bij haar binnen. Femke kwam er toen achter hoeveel verschil in waarden ze hadden en hoe diep dat zit, zowel bij hen als bij haar.
Op een gegeven moment werd Femke emotioneel. Anis, Houda en de kinderen schrokken ervan. Met Google Translate als hulpmiddel werd al snel duidelijk dat het niet zo bedoeld was. Het was deels een misverstand, deels een uitdrukking van cultureel bepaalde normen. Femke: “Weet je, ik snap het, heel veel mensen, ook met Nederlandse achtergrond denken zo. Maar ik voel me wel betrokken. Iedereen verdient waardering.
Toen Femke vertrok gaven ze elkaar een dikke knuffel. ‘’Ze voelden zich schuldig, maar dat vond ik helemaal niet nodig. We hebben nog veel verschillen te overwinnen, maar dit gesprek heeft mij en het gezin in ieder geval dichter bij elkaar gebracht en daar ben ik dankbaar voor.”
Het uit je eigen bubbel treden is best een stap, ervaart Femke, zelfs in een multiculturele stad als Rotterdam. En bij elkaar over de vloer komen, zoals met Samen Hier, blijkt toch vrij uniek en levert bijzondere momenten op. Zo maakte Femke een keer van dichtbij mee hoe Houda zich klaarmaakte voor het gebed. Na zich even gewassen te hebben, legde ze haar matje vlak voor Femke neer op de grond en begon met bidden. “Het voelde als zoiets intiems, maar dit is natuurlijk gewoon hun ‘way of life’”, blikt de Rotterdamse terug. Een andere keer had ze een treffende interactie op de gang: “Hey Femke, jij hebt ons Nederlands geleerd, nu moet je mij straattaal leren.”, grapte de oudste zoon van Anis en Houda. “Ik probeerde iets, ‘fawaka’, maar kreeg vervolgens zelf een lesje in Rotterdamse ‘slang’”, zegt ze grinnikend.
Femke heeft nog een grappige anekdote. In oktober was ze jarig en kreeg ze een reactie van Houda op WhatsApp: “Elk jaar ben je aardiger”. “Waarschijnlijk verkeerd vertaald, maar ik vond het hilarisch. We hebben echt geluk met het enthousiasme en de leergierigheid van de familie. Maar het ligt ook aan jezelf. Jij moet die drempel over. Geef het de tijd en stel jezelf open.’’
De Samen Hier groep ‘Samen Groos’ bestaat uit Sanne, Femke, Eva, Julia, Dorien, Tino, Maite, Iris en Rinske en het gezin Anis, Houda, Mo, Tamer, Jodie, Rital, Jihad en Kinan.