Steeds meer vanzelfsprekend
Samen Hier Rotterdam: Hoe Sanne en dochter Saar vriendschap sloten met het gezin van Anis en Houda uit Syrië.
Geschreven door: Patrick van Wersch
Als orthopedagoog werkt de Rotterdamse Sanne Vink met kinderen en jongeren die behoefte hebben aan behandeling en een luisterend oor. Haar relatie met de kinderen van Anis en Houda Abdulmajid uit Syrië is anders. De families, beide onderdeel van Samen Hier Groep ‘Samen Groos’ uit Rotterdam, delen hun gezinslevens met elkaar.
“Het liefst gaan we samen naar buiten”, vertelt Sanne (36). Zoals laatst, toen zij en dochter Saar van 2,5 met Houda en haar jongste, Rital, een bezoek brachten aan een parkje in Rotterdam West. Terwijl de kinderen zich vermaakten in de zandbak, praatten Sanne en Houda rustig bij op een bankje. Over de kinderen, maar Houda sprak ook over Damascus, het leven daar en de vlucht naar Nederland. Op haar telefoon liet ze filmpjes zien van de stad vóór de oorlog. Sanne hoorde het soms met verbazing aan: “Ze hebben het zo zwaar gehad maar elke keer dat ik ze zie zijn ze vrolijk.”
De harde aanstekelijke lach van Anis en Houda geeft volgens Sanne uitdrukking aan de opgewektheid van het gezin. “Humor en positief in het leven staan is belangrijk voor de familie”, zegt ze. De ouders stimuleren alle zes de kinderen om mee te doen in de maatschappij. Ze geven hen vertrouwen, ook aan zoon Mo van 12, die meervoudig gehandicapt is. De twee oudsten volgen een mbo-opleiding. Sanne: “Ze grijpen alle hulp aan en willen graag leren.”
Dat ondernemende herkent Sanne ook in zichzelf. Het was een reden voor haar om lid te worden van Samen Groos. Ze wilde haar veranderende leven – een dochter, aan huis gebonden door corona – op een andere manier invullen en delen met mensen die daarbij baat kunnen hebben. Door haar werk komt Sanne in contact met vluchtelingen, maar ze weet weinig over hoe zij echt aarden in Nederland. “Je spreekt niet zomaar iemand aan en vanuit hulpverlening heb je meteen een scheve verhouding. Die verdieping en gelijkwaardigheid heb ik nu gevonden.”
De leden van “Samen Groos” tijdens een uitje
Vrienden zijn, en niet meteen dingen overnemen; het is een leerproces. In september ging de hele groep naar het Maritiem Museum. Het gezin Abdulmajid heeft geen auto dus stelde Sanne voor om ze met auto’s thuis op te halen. De groep besloot anders. Een lid reisde met Anis, Houda en de kinderen met de metro naar het museum. “Je moet uitgaan van zelfredzaamheid, niet afhankelijkheid”, blikt Sanne terug. “Dat betekent soms dat je je eerste gevoel onderdrukt en handelt zoals je bij andere vrienden ook zou doen. Dat is niet altijd makkelijk, maar uiteindelijk beter voor de onderlinge band.”
Want Sanne heeft de intentie om door te gaan. Je verbindt je aan de Samen Hier Groep voor minimaal één jaar, maar de Rotterdamse plakt er liever geen einddatum op. “Een vriendschap ‘doe’ je niet voor een bepaalde periode, dat groeit”, zegt ze daarover. En elke ontmoeting met het gezin brengt haar iets. “Ik kom altijd heel vrolijk terug, vol energie.” Wat Sanne ook waardeert is dat haar dochter ervaart dat vriendschap culturele verschillen overstijgt. “Een belangrijke les in onze toch wel verdeelde maatschappij”, vindt ze.
Een maand geleden, in de speeltuin in Rotterdam West, beklom dochter Saar dapper een van de speeltoestellen. Houda spoorde haar jongere dochtertje van 1 aan hetzelfde te doen: “Ga maar achter Saar aan.” Het raakte een snaar bij Sanne. Allebei moeder, allebei een opgroeiende dochter en een vriendschap die steeds meer vanzelfsprekend wordt.
De Samen Hier groep ‘Samen Groos’ bestaat uit Sanne, Femke, Eva, Julia, Dorien, Tino, Maite, Iris en Rinske en het gezin Anis, Houda, Mo, Tamer, Jodie, Rital, Jihad en Kinan.